Excuus, lees vergiffenis of verontschuldiging, kan je niet aanbieden, maar wél vragen. Als je bij de ander in het krijt staat kan je hem vrágen je te excuseren, te vergeven. Dat heb ik nu wel van mijn vriend, F. Bienfait begrepen:
In het frans vraagt men: “Excusez moi, s.v.p.”, en dat is correct. Maar in onze schuldcultuur bieden wij excuses áán. Misschien gaat dat, geheel onbewust, als volgt: we hebben onszelf alvast vergeven en bieden het resultaat, die vergiffenis, vervolgens triomfantelijk de ander aan. In het frans zegt men foutief: “Je m’excuse!” (oftewel : ik vergeef mijzelf).*
Deze hand vráágt om vergiffenis voor de in de verte verdwijnende schandvlekken.
(Illustratie van Cyprian Koscielniak bij het artikel van Arnon Grunberg)
Misschien is dit ook wat Arnon Grunberg heeft bedoeld als hij in zijn NRC-stuk “Herstelbetalingen zijn bittere noodzaak” (van 1 augustus 2020) schrijft: “Hoewel herstelbetalingen dus nooit verward mogen worden met vergeven en vergeten meen ik dat een maatschappij of een cultuur waarin vergiffenis wordt afgedaan als zwakte of erger nog, collaboratie, geen toekomst heeft, geen toekomst verdient.”
Als land kunnen wij op 17 augustus aanstaande**, Indonesië alsnog om vergiffenis vragen voor de 156,229 doden die mede door ons toedoen tijdens de dekolonisatieoorlog 1945-1949 in Nederlands-indië zijn gevallen. De koning heeft afgelopen 10 maart in Jakarta zijn “excuses aangeboden” voor ons koloniale geweld, onze “schandvlekken”; goed bedoeld, maar niets zeggend: hij vroeg immers niet om vergiffenis.
De namen van 6,229 omgekomen militairen staan geschreven op de zuilen van het Nationaal Indië Monument in Roermond. Van de ~150,000 Indonesische slachtoffers worden in elk geval 786 doden herdacht bij een monument in Candi, nabij Kebumen (zie mijn blog van 23-10-2017).
----------------------------------
* Frits Bienfait (Utrecht) schreef over dit soort mechanismen in zijn boek “Political Left and Right since Antigone”, Cambridge Scholars, 2019.
**Dat is de datum van de Indonesische onafhankelijkheidsverklaring. (zie mijn blog van 24-11-2019)
----------------------------------
You can't offer apologies, you can offer recovery payments
Excuse, read forgiveness or apology, you can't offer, but you can ask for it. If you owe the other you can ask him to excuse you, to forgive you. I got that from my friend, F. Bienfait:
In French people ask: “Excusez moi, please”, and that’s correct. But in our culture of guilt, we apologize. Perhaps, completely unconsciously, it goes like this: we have already forgiven ourselves and offer the result, that forgiveness, then triumphantly to the other. In French they say wrongly: “Je m’excuse!” (i.e., I forgive myself)*.
This hand seeks forgiveness for the blotches of shame that are disappearing in the distance.
(Illustration of Cyprian Koscielniak accompanying Arnon Grunberg's article)
Perhaps this is also what Arnon Grunberg meant when he writes in his NRC paper "Recovery payments are a bitter necessity" (of 1 August 2020): "Although recovery payments should never be confused with forgiveness and forgetting, I believe that a society or a culture in which forgiveness is dismissed as weakness or worse, collaboration, has no future, deserves no future".
As a country we can still ask Indonesia for forgiveness on 17 August**, for the 156,229 people who died during the decolonization war 1945-1949 in the Dutch East Indies. In Jakarta last March 10, the king offered his "apologies" for our colonial violence, our "blots of shame"; well-meaning, but not saying anything: he did not ask for forgiveness.
The names of 6,229 soldiers who died are written on the columns of the National Indies Monument in Roermond. Of the ~150,000 Indonesian victims at least 786 are commemorated at a monument in Candi, near Kebumen (see my blog of 23-10-2017).
----------------------------------
* Frits Bienfait (Utrecht) wrote about such mechanisms in his book "Political Left and Right since Antigone", Cambridge Scholars, 2019.
** That's the date of the Indonesian declaration of independence. (see my blog from 24-11-2019)
Translated with www.DeepL.com/Translator (free version)
----------------------------------
No puedes ofrecer disculpas, puedes ofrecer pagos de recuperación
Disculpa, lee perdón o disculpa, no puedes ofrecer, pero puedes pedirlo. Si le debes al otro puedes pedirle que te disculpe, que te perdone. Eso me lo dio mi amigo, F. Bienfait:
En francés la gente pregunta: "Excusez moi, s.v.p.", y eso es correcto. Pero en nuestra cultura de la culpa, nos disculpamos. Quizás, completamente inconscientemente, es así: ya nos hemos perdonado a nosotros mismos y ofrecemos el resultado, ese perdón, luego triunfalmente al otro. En francés se dice erróneamente: "Je m'excuse!" (es decir, me excuso)*.
Esta mano busca el perdón por las manchas de vergüenza que están desapareciendo en la distancia.
(Ilustración de Cyprian Koscielniak acompañando al artículo de Arnon Grunberg)
Tal vez esto es también lo que Arnon Grunberg quiso decir cuando escribió en su documento de la NRC "Los pagos de recuperación son una amarga necesidad" (del 1 de agosto de 2020): "Aunque los pagos de recuperación nunca deben confundirse con el perdón y el olvido, creo que una sociedad o una cultura en la que el perdón se descarta como debilidad o peor aún, la colaboración, no tiene futuro, no merece ningún futuro".
Como país todavía podemos pedir perdón a Indonesia el 17 de agosto**, por las 156.229 personas que murieron durante la guerra de descolonización de 1945 a 1949 en las Indias Orientales holandesas. En Yakarta, el 10 de marzo pasado, el rey ofreció sus "disculpas" por nuestra violencia colonial, nuestras "manchas de vergüenza"; bien intencionado, pero sin decir nada: no pidió perdón.
Los nombres de los 6.229 soldados que murieron están escritos en las columnas del Monumento Nacional de las Indias en Roermond. De las ~150.000 víctimas indonesias al menos 786 son conmemoradas en un monumento en Candi, cerca de Kebumen (ver mi blog del 23-10-2017).
----------------------------------
* Frits Bienfait (Utrecht) escribió sobre tales mecanismos en su libro "Political Left and Right since Antigone", Cambridge Scholars, 2019.
** Es la fecha de la declaración de independencia de Indonesia. (ver mi blogdel 24-11-2019)
Traducción realizada con la versión gratuita del traductor www.DeepL.com/Translator
