Showing posts with label Max van der Werff. Show all posts
Showing posts with label Max van der Werff. Show all posts

Monday, October 23, 2017

Decolonization, 70 years after the cannonade of Candi

The cannonade of Candi-Karanganyar
Nederlandse samenvatting volgt hieronder.

On 19 October 2017, it was 70 years ago that the "Cannonade of Candi-Karanganyar" took place. The first time I read about it was when I found the website of Ravie Ananda in a search for "Keboemen" in September 2015.
On this website Ravie Ananda describes the history of the Mexolie-factory where  both our fathers had worked in the 1930's and the 1970's.  He also writes about the history of the war in Keboemen and about the cannonade on Candi-Karanganyar, that took place on October 19, 1947.


The website of Ravie Ananda, in which he describes the cannonade on 19 October 1947.

It appeared that the dutch journalist Max van der Werff (NCRV-TV) and the indonesian historian Ady Setyawan had visited Ravie Ananda already in 2013 and had reported about this cannonade, in which 786 people were killed, on the dutch television. I could not find any additional information about this incident. Also, in the thesis of Rémy Limpach, which I obtained in January 2016, the cannonade on Karanganyar was not mentioned (Post #29- okt. 2016). Helped by Dr. Bart Luttikhuis (KITLV), I started to retrieve information about the cannonade from the Dutch National Archive: it appeared that most details of Ravie Ananda's description were confirmed by dutch battle reports (Post #30, 17 December 2016 and Post #31, 2017).
After making a call in the veteran magazine "Checkpoint", I was contacted by Map de Lange, a veteran of the second "Police Action" of 1948. Together with Rémy Limpach and Azarja Harmanny, we watched at the NIMH the documentary "Tabee Toean"(1995) by Thom Verheul (see Post #31, 11 May 2017). The movie shows four dutch veterans visiting their locations of combat actions on Java. One of them, the artillerist Henry Pezy (3-6RVA), tells how they fired from a road at Gombong about 3000 granades with 12 cannons. "I am still curious about what has become of the people in Karanganyar", he remarks when visiting the market of Candi.


Visit to the veteran Map de Lange, who has an impressive documentation about the Dutch colonial war (May 1, 2017).

After studying the battle reports and other documents obtained from the National Archive, Map de Lange makes the observation that the Army Commander Spoor only became aware of the cannonade 10 days later. The question who ordered the bombardment will perhaps be answered by historians involved in the newly started research project on the decolonization war. However, as argued below, this study has a more important purpose!

"Vergangenheitsbewältigung" (public debate on a problematic period)
In his article ("Geschiedenis Magazine", nr. 4, June 2017), Rémy Limpach  is wondering how countries like France, England and Germany have coped with their colonial past. His examples include the French in Algeria (-1962) and the English in Kenya (Mau-mau, 1952-1960). The Germans seem to have successfully overcome the Holocaust and helped by the Allied Occupation Forces, they received the image of "Weltmeister der Vergangenheitsbewältigung". But unfortunately, their dealing with the 1904-genocide committed in Namibia is still under way.



Benjamin Ferencz: "If people are made into beasts" and "Governements must stand trial to explain their behavior for a judge". During his visit (19 May 2017) to the International Criminal Court (ICC) in the Hague.
  
But what about the Dutch in the period 1945-1950? Almost everything is known and documented. But the lost war has so far been hushed-up efficiently. The crimes described are shocking. But can they surprise us? According to Benjamin Ferencz, Neurenberg's former prosecutor, the war makes murderers of decent people. In an interview he talks about the brutes of the so-called "Einzatsgruppen" who killed about one million people behind the front in Eastern Europe:
Although each of those men have hundreds of deaths on their conscience, Ferencz does not believe that they were bad by nature. "It's a big mistake to think so. I wondered how a man like Otto Ohlendorf (Commander of one of the Einzatsgruppen), highly educated and father of five children, could have been able to do that. My conclusion is that war makes killers of otherwise decent people. These men were patriots who believed they served the interests of their country. "
Limpach notes that the negotiations between the Netherlands and the Indonesian Republic in the period 1945-1950 were in fact a farce. How was that possible? Did the government officials in the Netherlands and in the colony not have the least incentive to reach a political solution? Did these government officials just go for war?
The dutch journalist John Jansen van Galen does not agree with the above: according to him the dutch governement pursued a Union between Indonesia and the Netherlands on a voluntary and equal basis and never wanted to conserve its colony...... It seems to me that the historians should be able to describe the facts here. If Limpach's description is right the debt claim lies not only in the Dutch armed forces but also in its leadership, the public administrations, both in the colony and in the Hague.


Decolonization, violence and war in Indonesia, 1945-1950
On September 14, 2017 the kick-off for the program "Decolonization, violence and war in Indonesia" took place in Amsterdam. The three institutes, KITLV, NIOD and NIMH, will receive a financial support of 4 million euros for this research.


From the "stream" of the kick-off meeting on 14 September 2017: A sometimes uncomfortable conversation between Wouter Veraart, Rémy Limpach, Esther Captain and Marjolein van Pagee.

Critical questions were asked by Annelot Hoek and especially by Marjolein van Pagee (1). It seemed as if Marjolein van Pagee missed something in the framing of the research proposals. Was it the involvement or identification with the opponent, one of the most uncomfortable things to achieve? She pointed out that we are going to Indonesia, but we are not listening to the Indonesians. "Talk with them", she exclaimed


Azarja Harmanny went to Kebumen (August 2017) to talk with Ravie Ananda. Here they are standing in front of the monument at Candi. 

There is something behind the anger of Marjolein van Pagee. Is it the same anger as felt, for instance, by Afro-Suriname people in the Netherlands, when the government expressed her sincere regret about slavery and slave trade in the past? Such recognition is worthless if not supported by the white community. 

I think that Marjolein van Pagee tries to make us aware that this study about decolonization, violence and war in Indonesia should not only be about its historical facts. It should also tell the Dutch community about the Indonesian people who had suffered, although standing on the winning side. We know so much about the life of Dutch people in the colony, almost on a daily basis like in the case of my parents (e.g. see french Blog Posthume). But what do we know about the (grand)parents of, for instance, Ravie Ananda, who suffered not only the war, but had been living in an "apartheid" society, as emphasized by Prof. Wouter Veraart in the panel discussion during the kick-off meeting of September 14?

This study of the 1945-1950-war in Indonesia should give us additional facts but also help us to identify with the Indonesians. Only when a larger part of the Dutch community recognizes and accepts the historical injustices committed there, the governement will be able to perform a "policy of regret" (2). Only then will this investigation of the decolonization have proven its necessity and value.
--------------------------------------------------------------------
(1) Marjolein van Pagee, is freelance researcher and journalist. She founded Histori Bersama in September 2016. The activity of the foundation is to translate recent publications from Dutch and Indonesian media that refer to the colonial past and the Indonesian decolonization war (1945-1949).


(2) Ewout Tenhagen; scriptie onder begeleiding van dr. Remco Raben,  Universiteit Utrecht; "Duiding van een donker verleden", 10 juli 2017:
--------------------------------------------------------------------

Nederlandse samenvatting
In dit blog, geschreven 70 jaar na de "Cannonade op Candi", beschrijf ik hoe dit onderwerp is ontstaan. Daarna ga ik in op een artikel van Rémy Limpach, waarin hij voor diverse landen nagaat hoe zij hun dekolonisatie verwerkt hebben. Ik verwijs daarbij naar het bezoek (in mei 2017) van oud-Neurenberg-aanklager Benjamin Ferencz aan het Internationaal Strafhof (ICC) in Den Haag, Hij pleit ervoor dat uiteindelijk ook een regering voor begane wandaden terecht moet staan.
Tijdens de kick-off op 14 september jl. van het door de regering gesubsidieerde onderzoek naar de dekolonisatieoorlog 1945-1950, werd er ongemakkelijke kritiek geuit door o.a. Marjolein van Pagee. Bij haar en anderen is een boosheid te bespeuren die me doet denken aan de Zwarte-Piet discussie. Net zoals de spijtbetuiging van onze regering voor de slavernij geen waarde heeft als zij niet ook breed gedragen wordt door de blanke gemeenschap, zo ook is een spijtbetuiging voor het structurele geweld toegepast in Nederlands-Indië onvoldoende als de Nederlandse gemeenschap dit onrecht niet erkent. Pas als wij ons in Nederland beter kunnen vereenzelvigen met het lot van de Indonesiërs gedurende de periode 1945-1950, zal het dekolonisatie-onderzoek haar noodzaak en waarde bewezen hebben.

Monday, February 15, 2016

Bezoek aan Dordrecht: tussen Groningen (Suriname) en Kebumen (Indonesië)


(English summary follows dutch)
Dordrecht


Ramon and Marie Maddamin in hun huis te Dordrecht, vol herinneringen aan Suriname en Indonesië.

Tijdens mijn bezoek aan de tentoonstelling "Koloniale oorlog 1945-1949" in het Verzetsmuseum te Amsterdam kwamen twee gedachten steeds bij mij op: allereerst het gevoel dat ik mij gelukkig mocht prijzen nooit in de positie te zijn geweest van die Nederlandse soldaten, die jonge opstandelingen moesten doodschieten. Ten tweede, het besef dat het jarenlang ingeslepen superioriteitsgevoel bij de koloniale gemeenschap en hun gebrek aan respect voor de inlandse bevolking, de conditie moet hebben geschapen waarbinnen de begane wreedheden werden toegelaten.
Maar klopt deze voorstelling van zaken wel? Ik bedoel, is dit het volledige beeld? En zo ja, hoe is dat na te gaan? Hoe werd die koloniale oorlog door Indonesiërs ervaren? David van Rijbrouck is Bahasa (de taal in Indonesië) aan het leren om de mensen te kunnen interviewen die deze oorlog nog hebben meegemaakt "aan de andere kant". Ik moet het helaas proberen in het nederlands. Daarvoor kon ik Ramon en Marie Maddamin in Dordrecht bezoeken. Ramon is de oudoom van Ravie Ananda, die ik beschreef in mijn blog "Kebumen, past and present" maar die zijn website over o.a. de geschiedenis van Kebumen, alleen in het Bahasa schrijft. Ravie informeerde me over zijn oudoom die nu in Dordrecht woont, maar in Suriname is geboren en een paar keer Kebumen heeft bezocht. Wat is zijn geschiedenis?

Groningen, Suriname
Ramon's moeder Samilah (geboren in Kebumen; ~1902 - 1984) kwam als jong meisje in 1923 naar Suriname. Ze was mogelijk geronseld, maar was ook boos op haar echtgenoot, bij wie ze een dochter, Siti Maryam, achterliet.
In Suriname trouwde Samilah met Karis Maddamin (verkeerde spelling van Amadamin), die een jaar eerder uit Tjilatjap (Java) was gekomen. Ze ontmoetten elkaar in de plantage "Peperpot". Later vestigden ze zich in Groningen (even ten westen van Paramaribo) als kleine landbouwers. Ze kregen 7 kinderen, waaronder Paing Radjingun (woont in Groningen, Sur.), Karisah (21-11-1933 - 3-11-2007), Rohmat (Ramon; woont in Dordrecht) en Joenoes (woont in Rotterdam).
Toen Ramon 19 was ontvluchtte hij zijn ouderlijk huis en trok naar Paramaribo. Daar werkte hij een aantal jaren voor de journalist André Kamperveen, één van de mensen die op 8 december 1982 door Bouterse en de zijnen vermoord is. Hij heeft verschillende keren zijn familie in Kebumen bezocht.



Links, Ramon's ouders, Karis Maddamin en Samilah, op latere leeftijd in Groningen, Suriname (rond 1960). Rechts, Ramon op bezoek in Kebumen bij de ouders van Ravie in 1985. Rechts onder, Ravie met zijn vrouw en zoontje in 2015.

Kebumen, Indonesië
In Kebumen trouwde Ramon's halfzuster, Siti Maryam met Supandi. Zij kregen 6 kinderen. Op 19 december 1948 vluchtte Siti Maryam voor de Nederlandse patrouilles ("Politionele Actie 2") de bergen in, naar de desa Binangun. Daar werd in 1950 hun jongste zoon Sumadi geboren. Hij trouwde met Hanimah en hun kinderen zijn Ravie Ananda en zuster Aila Rezania. Rond 1980 werkte Sumadi op dezelfde copra-fabriek (Mexolie) als mijn vader rond 1934.
Na 1946 kwam Kebumen in het territorium van de Republiek Indonesia te liggen. Wat gebeurde er tijdens de Koloniale oorlog in Kebumen?
Op een van zijn vele website-hoofdstukken vertelt Ravie Ananda hoe de Nederlanders op 19 december 1948, tijdens "Dutch Military Agression II" Kebumen binnentrokken. Zij bezetten snel het terrein van Mexolie, de copra-fabriek waar mijn vader rond 1933-'35 werkte. Vier mensen ("youth leaders and employees of the plant") werden gevangen genomen, ondervraagd en op de tennisbaan tegenover het huis van mijn ouders doodgeschoten. Het huis was door de Kempetai (Japanse militaire politie) gebruikt als hoofdkwartier en werd nu door de Nederlanders ingericht als commandopost. Later werd het overgenomen door het Indonesische leger, zoals ik kon ervaren tijdens mijn bezoek in 2000.


Op het Mexolie-terrein: Links, het huis van mijn ouders en de tennisbaan in 1933. Rechts, het huis als militair hoofdkwartier en dezelfde tennisbaan waar executies werden verricht.


Koloniaal geweld
In het NIOD-blog "Nederland en de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd" van 13 augustus 2015 staat geschreven:
"In een nog nauwelijks publiekelijk opgemerkt boek geredigeerd door Bart Luttikhuis en Dirk Moses, Colonial counterinsurgency and mass violence (2014), plaatsen achttien Nederlandse en buitenlandse auteurs het conflict in een koloniale en internationale context. Een bijdrage, van de Zwitserse historicus Rémy Limpach, vraagt bijzondere aandacht.

Het boek van Luttikhuis en Moses (Routledge, 2014) kost $150. Gelukkig is het gebaseerd op een speciale uitgave van de Journal of Genocide Research, waarin ook een artikel van deze auteurs (vol.14, 3-4; pag. 257-276; 2012). Zij schrijven: "Soldiers entering the violent conflict, including those coming from a background of armed resistance against the German occupier in the Netherlands, could be socialized to regard ‘excessive’ violence as normal and acceptable." "Could be socialized", d.w.z. gewend doen raken aan het geweld.


 

 Interview J. Hueting. VARA uitzending Achter het Nieuws, 17 januari 1969.

J. Hueting, die in december 1969 hierover geinterviewed werd door de Volkskrant, geeft er een voorbeeld van. Hij vertelt tijdens een later bezoek aan dezelfde kampong waar ze toen jonge mannen te pakken hadden gekregen en langs de weg hadden neergezet: "Ik kan me pijnlijk goed herinneren dat de chauffeur van de voorste wagen, een Brabantse jongen, uit zijn truck stapt en zijn lichte mitrailleur meeneemt, een van de Owen guns die we gekregen hadden in J(?), het hoofdkwartier,.... en zo eens rondkijkt.... en naar zijn pistool-mitrailleur kijkt....en.....hij ontgrendelde de mitrailleur en schoot 2 gevangenen dood.... om z'n Owen gun te proberen..."

Indonesisch onderzoek
Ook van Indonesische zijde wordt onderzocht wat er in die Koloniale oorlog gebeurd is. Zoals hierboven gemeld vertelt Ravie Ananda op zijn in het Bahasa geschreven website in tientallen verhalen wat er tijdens de Politionele Acties 1 en 2 en later rond Kebumen gebeurd is.
In een reportage van Max van der Werff (NCRV TV) en de Indonesische onderzoeker Ady Setyawan, die Ravie Ananda hebben bezocht, wordt verteld hoe het Nederlandse leger op de weg van Gombong naar Keboemen een marktplaats bij het dorpje Karanganyar met artillerie beschoten heeft. Volgens Ravie's verslag ("Herinnering aan de kannonade op Candi-Karanganyar") vond de artilleriebeschieting plaats op zondag (Wage) 19 oktober 1947, waarbij 786 dorpelingen omkwamen en een tiental militairen (van het Republikeinse leger, TNI). Het is mij tot nu toe niet gelukt dit na te gaan in de archieven van de KITLV en NIOD, maar zijn verhaal vertoont grote overeenkomst met het bloedbad in Rengat op Sumatra op 5 januari 1949 (!), waarover gerapporteerd wordt in de NRC van 13/14 februari 2016. Bij die aanval kwamen meer dan 1000 Sumatranen om het leven.



Datum beide foto's: 8 augustus 1948. Links, van de website van Ravie Ananda, "Pancasila, Kebumen2013" (foto uit archief van het KITLV). Ravie's onderschrift suggereert dat de Nederlanders de terrorist Jatin zullen executeren. Rechts, Fotocollectie Dienst voor Legercontacten Indonesië. Reportage / Serie
[DLC] Evacuatietrein vanuit Gombong. Nummer archiefinventaris:
bekijk toegang 2.24.04.01. Bestanddeelnummer
3626. Gombong ligt even ten westen van Kebumen.


In een ander verhaal op de website van Ravie Ananda toont hij een voor mij aangrijpende foto (uit het KITLV archief), met een legenda waarin hij lijkt te suggereren dat de gevangene Jatin door de Nederlanders geëxecuteerd zal worden.  Maar het KITLV-bijschrift bij een foto van dezelfde gebeurtenis vertelt een ander verhaal:
"Een belangrijke bijdrage in het herstel van orde en veiligheid rond de Status Quolijnen (o.a. bij Gombong), levert de samenwerking tussen de Nederlanders en de Daerah (districts)politie. Zij bestaat uit agenten, gerecruteerd uit de kampongs en dessa's, die de patjol (schop) voor de karabijn hebben verwisseld. De Daerah-politie heeft in de afgelopen maanden geleerd efficient te werken. Enkele keren konden door deze politie grote en belangrijke arrestaties worden verricht. Het gelukte de Daerah-politie van Gombong de hand te leggen op een gevreesd terrorist met name: Jatin. Het is nog maar een jongen, maar desondanks heeft hij negen moorden en talloze plunderingen op zijn kerfstok."

Voor het lot van Jatin moet gevreesd worden. Maar door wie zal hij geëxecuteerd worden, door de Nederlanders of door Daerah-politiemensen? En wat waren dat voor mensen? Hoe verschilden zij van de KNIL-militairen in het Andjing Nica Bataljon dat nauw samenwerkte met de Daerah?

Een ingewikkelde geschiedenis
Na 60 jaar keerde ik voor het eerst weer terug naar Java. Voor mij was één van de raadsels van Indonesië, van de mensen daar, het ontbreken van haatdragende gevoelens jegens de Nederlandse toeristen (Dat was op Curaçao wel anders!). Ook in het filmpje van Max van der Werff wordt dit opgemerkt in een interview met een oude man.
Tijdens de Koloniale Oorlog (Politionele Acties 1 en 2) kwamen ~6000 Nederlandse soldaten om tegenover ~150,000 Indonesiërs. Dat lijkt een Israelisch-Palestijnse verhouding. Maar is dat wel zo? Zijn niet veel Indonesiërs omgekomen tijdens schermutselingen (moordpartijen) tussen eigen groepen? En als dat zo is, zou deze ingewikkelde geschiedenis de reden kunnen zijn waarom er geen speciale haat gevoeld lijkt te worden jegens de Nederlanders?
Een informatief artikel over deze ingewikkelde geschiedenis, ook wel de bersiaptijd genoemd, is dat van William H. Frederick (Ohio University) in de Journal of Genocide Research (vol.14, 3-4; pag. 359-380; 2012), getiteld "The killing of Dutch and Eurasians in Indonesia's national revolution(1945-49): a 'brief genocide' reconsidered." Op pag. 369 worden hoge getallen genoemd voor het aantal gedode Nederlanders en Indo's (Euraziaten). Zie echter het artikel van Bert Immerzeel in Java Post. Of het "genocide" genoemd moet worden blijft een vraag, maar duidelijk wordt gemaakt dat het buitensporige "dekolonisatie geweld" een gevolg was van Nederlands en Japans kolonialisme en van raciale spanningen, niet alleen tussen Indonesiers en Nederlanders, maar ook tussen etnische Indonesiers en Indo's.


De film "Merdeka" gezien in het Verzetsmuseum in Amsterdam: Hoe moeilijk, ja onmogelijk is het om de geschiedenis te verbeelden?

In de film "Merdeka" (Verzetsmuseum, Amsterdam) worden mensen als Hatta ("National Hero"; Minangkabauer), Nasoetion ("National Hero"; Bataker), en Abdulgani (jeugdleider van de PRI; de pemuda, republikeinse jongeren organisatie) geinterviewed. Ogenschijnlijk zonder haatgevoelens jegens Nederland vertellen zij hun verhaal en de voor hun gunstige loop van de geschiedenis na de Japanse capitulatie. De sympathieke indruk die de voor mij onbekende Ruslan Abdulgani in dit filmpje op mij maakte staat in schril contrast tot de feiten die Frederick in zijn artikel naar voren brengt over de PRI en over hen die er leiding aan gaven. De wandaden, begonnen in Surabaya en voortgezet op het platteland gedurende de bersiaptijd, waren van een ongekende wreedheid en de verdenking bestaat bij onderzoekers als Frederick, dat de Republikeinse leidinggevenden en zelfs Sukarno, ervan op de hoogte waren. Ik ben benieuwd wat Rémy Limpach en David van Rijbrouck hierover gaan zeggen.



English summary:  " Decolonization-2"

Ravie Ananda, who lives in Kebumen and whose father worked at the same copra-factory Mexolie as my father, sent me photographs of his great-uncle, Ramon Maddamin. Ramon now lives in Dordrecht, but was born in Suriname, where he learned to speak Bahasa Indonesia (and Javanese). He visited the family of Ravie in Kebumen several times. I visited Ramon and his wife Marie in Dordrecht, where they showed me pictures and a movie about Kebumen.

Ravie has an elaborate website with many historical accounts about what happened in his town during the colonial war 1945-'49 and later. It appears that the house where my parents lived in 1933-'35 became a military headquarter and that the tennis court in front of the house had served as execution place in 1947.

On Dutch television a documentary has been shown by Max van der Werff about Ravie Ananda's story of the "Canonade ofCandi-Karanganyar", where hundreds of civilians were killed.

In spite of excesses performed by the Dutch, it was my impression during my visit to Indonesia in 2000, that the Indonesian people were not hateful against Dutch tourists. Could the reason for this be that it were not only the Dutch who committed killings, but also the Indonesians who committed atrocities against Dutch, Eurasians (Indo's) and their own people, when suspected not to be loyal towards the Republic? This complex history of the post-war period, the so-called bersiap, is described by William H. Frederick (Ohio University) in the Journal of Genocide Research (vol.14, 3-4; pag. 359-380; 2012), entitled "The killing of Dutch and Eurasians in Indonesia's national revolution(1945-49): a 'brief genocide' reconsidered."